Wytwórczość rzemieślnicza rozwijała się w Rzeszowie i w całej majętności rzeszowskiej w ramach cechów miejskich i przedsiębiorstw należących do właściciela miasta.
Najwyższą władzę cechu stanowiło zgromadzenie członków - mistrzów, zwoływane zazwyczaj raz na kwartał. Na takich zebraniach, czyli schadzkach urządzano uczty i rozstrzygano ważniejsze sprawy cechu.
Księgi cechowe prowadzone przez pisarza cechowego zawierają mnóstwo interesujących informacji na temat danego bractwa (np. listy członków, kwoty składek, czy informacje o zmarłych mistrzach).
Znaki cechowe nazywane inaczej obesłaniami służyły do informowania o dniu i godzinie zebrania w gospodzie cechowej i wysyłane były poprzez posłańca od jednego mistrza do kolejnego. Mają one formę tabliczki wykonanej z różnego materiału (drewna, metalu), na której umieszczano np. symbole odnoszące się do danego rzemiosła lub wizerunki patrona danego cechu.
Cechy posiadały przywileje czyli swoje statuty, starannie przechowywane dla potomnych. Przywileje cechowe nadawał pan dziedziczny na prośbę mistrzów, bo Rzeszów nie posiadał królewskich przywilejów cechowych. Do przechowywania wszelakich ważnych dokumentów:przywilejów, pieczęci, ksiąg i znaków cechowych, harapów(skórzanych biczy służących do karania uczniów) oraz pieniędzy służyły skrzynie zwane ladami. Takie skrzynie, z zawartością, stanowiły skarb każdego cechu i często były misternie zdobione, opatrzone datami i okolicznościowymi napisami. Najczęściej wykonywane były z drewna i zamykane na skobel, kłódkę lub klucz.
Pracownia krawiecka (miniatura z Kodeksu Baltazara Behema, Warszawa 1961).
Bednarze (miniatura z Kodeksu Baltazara Behema, Warszawa 1961).
Warsztat szewski (miniatura z Kodeksu Baltazara Behema, Warszawa 1961).
Obesłanie cechowe cechu rzeźników, eksponat z Muzeum w Przeworsku
