Obraz olejny na płótnie, kopia obrazu “Chrystus Milatyński” ze słynnego sanktuarium w Milatyniu Nowym (w powiecie kamioneckim), położonym ok. 40 km na północny wschód od Lwowa. Oryginał obrazu
pojawił się w Polsce ok. 1700 r., przywieziony z Rzymu przez o. Józefa Mocarskiego, prowincjała dominikanów na Rusi i ofiarowany krewnej Joannie Krzeczowskiej z okazji zaślubin z Popławskim, Pułkownikiem wojsk koronnych. Po niej obraz odziedziczyła córka Ludwika, a w 1734 r. wnuczka Magdalena, żona Antoniego Sobieszczańskiego. Umieścili oni obraz w prywatnej kaplicy w swych dobrach w Nowym Stawie. Po stwierdzeniu licznych ozdrowień (m.in. najstarszego syna Sobieszczańskich – Jana Nepomucena w 1745 r.) obraz przeniesiono procesyjnie do kościoła ojców karmelitów bosych w Milatynie –
odtąd zaczęto obraz nazywać “Milatyńskim”. Dekretem z dnia 10.07.1747 r. komisja powołana przez abpa lwowskiego Mikołaja Ignacego Wyżyckiego uznała wizerunek za słynący łaskami. W latach 1771-1779 zbudowano nową świątynię, gdzie umieszczono obraz ale i ona z trudem mieściła pielgrzymów.
Milatyn (Ukraina) ok. 1915
Ściany świątyni pokrywano wotami wdzięczności za otrzymane łaski. Ojcowie karmelici opiekowali się kościołem i obrazem do czasu kasaty zakonu w 1788 roku. W 1906 r. metropolita lwowski Józef
Bilczewski powierzył parafię w Milatynie Księżom ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Krzewili oni cześć do cudownego obrazu, w 1945 r. musieli jednak opuścić Milatyn.
Obraz Chrystusa Milatyńskiego przywieziony został do Krakowa – trafił do kaplicy przy kościele św. Wincentego a Paulo na Kleparzu. Od 1976 r. znajduje się w ołtarzu Męki Pańskiej.
Trudno obecnie ustalić, kto i w jakich okolicznościach namalował tę kopię. Zapewne powstała ok. poł. XIX w. W zbiorach Muzeum od 1947 r. – jest to dar ks. Józefa Jałowego, wychowawcy młodzieży i społecznika, budowniczego kościoła Chrystusa Króla w Rzeszowie, który – jak mówił ks. inf. Józef Sondej – zyskał miano przyjaciela biedaków, a po latach “rzeszowskiego brata Alberta”.