Hej, hej do kniej… (6 kwietnia – 23 czerwca 2013)

O ile łowiectwo w obecnym kształcie ma stosunkowo krótką historię, o tyle historia „łowów”, czyli polowań, sięga epoki człowieka pierwotnego. Łowy stanowiły bowiem jedną z podstaw ludzkiej egzystencji przez wiele tysiącleci. Poczynając od około X wieku łowy zaczęły być w coraz większym stopniu przywilejem ludzi „dobrze urodzonych”. Stanowiły także główne źródło zaopatrzenia wojsk podczas wypraw wojennych. Od tego też czasu datują się pierwsze ograniczenia w zakresie łowieckim, mające na celu przede wszystkim zabezpieczenia interesów i przywilejów jednostek i grup społecznych. Stosowne przepisy prawne wydawać zaczęli władcy, którzy posiadali nieograniczone prawa polowań, a głównym ich przywilejem były polowania na „grubego zwierza”. W wieku XIII, na skutek licznych nadań łowieckich oraz przechodzenia tych uprawnień na dostojników, monopol panujących stopniowo wygasał i tak już w XV wieku, przywilej ten należał prawie wyłącznie do rycerstwa i był ściśle powiązany z własnością gruntów. Wtedy właśnie wydawane zostały pierwsze przepisy wykazujące troskę właściciela o utrzymanie pogłowia zwierzyny, zwłaszcza grubej oraz tej, której groziło wyginięcie. Wyłączność polowania możnowładców ziemskich regulowana była wieloma przepisami, niekiedy bardzo surowymi. Za przykład posłużyć mogą szesnastowieczne Statuty Litewskie, które utrzymały się aż do roku 1775, kiedy to wydano ustawę łowiecką, która była ostatnim takim aktem prawny przedrozbiorowej Polski. W okresie rozbiorów, w różnych częściach ziem polskich, obowiązywały prawa łowieckie państw zaborczych. Polowali ludzie zamożni, których stać było na wydzierżawienie terenów łowieckich; drobni właściciele majątków ziemskich i zamożniejsze warstwy społeczne. W Galicji, w 1862 roku powstało Miejskie Towarzystwo Myśliwskie we Lwowie, a w 1876 roku Galicyjskie Towarzystwo Łowieckie, sprawujące nadzór nad łowiskami w Małopolsce (w 1920 r. przemianowane na Małopolskie Towarzystwo Łowieckie we Lwowie).