Buty do stóp lotosowych, pocz. XX w., Chiny
wykonane z tkaniny, po stronie zewnętrznej jedwab w kolorze niebiesko-zielonym, pokryty płaskimi haftami na podkładzie, z nici jedwabnej z przedstawieniami roślinnymi. Przód zwężający się w szpic, na przodzie kremowa nić jedwabna tworząca formę przypominającą pompon. Niski obcas obłożony kremowym jedwabiem. Podeszwy wykończone szafirową tkaniną, dekoracyjnie wycinaną oraz haftem z motywem ptaków. Wnętrze wykończone bawełną w kolorze różowym.
Buty zwracają uwagę, nie tylko kunsztem wykonania, ale przede wszystkim małym rozmiarem – długości ok. 15 cm.
Śpiewające dziewczyny z zabandażowanymi stopami. 1901, Hong Kong
Przeznaczone były do maleńkich stóp (tzw. złotych lotosów) i związane z kultywowanym w Chinach od tysiąca lat zwyczajem krępowania kobiecych stóp.
Już w IX w. powstała rapsodia do brokatowych butów, a zasada: im mniejsza stopa, tym większa atrakcyjność, gwarantująca dobre zamążpójście pojawia się w średniowiecznej legendzie o chińskim Kopciuszku.
Dynastia Qing – bogata para nowożeńców, Chiny
Od X wieku ceremoniał bandażowania stóp przeniósł się z wyższych sfer do niższych warstw społecznych, a małe stopy stały się obiektem kultu, wręcz fetyszem.
Chińska kobieta z maleńkimi stópkami, 1905
Pod koniec XIX wieku chiński ruch kobiecy rozpoczął walkę z brutalnym zwyczajem okaleczania i zniewalania. Dopiero w 1911 roku władze Republiki Chińskiej, pod karą śmierci, zakazały tego rytuału.
Zdjęcie rentgenowskie stóp lotosowych, 1890 rok
Zakupione buty do stóp lotosowych pochodzą z początku XX w., a zatem z okresu, w którym zwyczaj krępowania był wciąż powszechnie kultywowany. Szykowny element ubioru nierozerwalnie wiąże się z cierpieniem chińskich kobiet w imię kanonu piękna i tradycji.
Eksponat jest częścią zabytkowej kolekcji historycznych strojów oraz akcesoriów damskich /208 obiektów/, zakupionej dzięki dofinansowaniu ze środków Narodowego Instytutu Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów (Program Rozbudowa zbiorów muzealnych– nabór 1– 2020) oraz z budżetu Województwa Podkarpackiego. Pozyskany cenny zbiór pochodzi z kolekcji Pani Hanny Szudzińskiej.