Rzeźba na przestrzeni wieków. Kształt – forma – funkcja – symbol (10 marca – 31 maja 2017)

Ekspozycja „Rzeźba na przestrzeni wieków. Kształt  – forma – funkcja – symbol” jest wieloaspektową prezentacją ponad 50 dzieł powstałych w znacznej rozpiętości czasowej. Na wystawie znajdują się zabytki sztuki nowożytnej  m.in. siedemnastowieczne i osiemnastowieczne rzeźby, a także utwory a la antica z przełomu osiemnastego i dziewiętnastego stulecia oraz dziewiętnastowieczne kopie i „interpretacje” starożytnych kompozycji (wraz z dziełami inspirowanymi sztuką antyczną). Prezentacja ukazuje również empirowe wizerunki oraz ”tradycyjne” rzeźby z dziewiętnastego wieku, dzieła epoki modernizmu i prace z dwudziestolecia międzywojennego minionego stulecia.
 
Wśród wybitnych zabytków na uwagę szczególną zasługują tworzące zespół obiekty sakralne, m.in. putta. Muzealia te mają zachowaną oryginalną polichromię, a także (pochodzące z epoki), złocone i srebrzone fragmenty i detale tychże rzeźb.
 
Wśród dzieł wyjątkowo piękne są posągi artysty F. M. Laboureura, a szczególnie zachwycająca jest jego wielkiej klasy rzeźba „Cerera”; zwraca też uwagę przepiękna „Grupa figuralna – Apollo i Trzy Gracje” oraz bardzo interesująca podobizna Seneki. Ponadto na wystawie ujmują odbiorcę wysublimowanym pięknem dwie marmurowe kompozycje (tworzące zespół) rzeźbiarza W. Brodzkiego. Dzieła przedstawiające amorki w muszlach… Natomiast z dwudziestego wieku wielkie wrażenie na widzach sprawiają m.in. „marmury” H. Hochmana, a z kompozycji dwudziestolecia międzywojennego ujmuje widza dzieło O. Niewskiej.
 
Prezentowane rzeźby zostały wykonane w ważnych artystycznych ośrodkach m.in.; Neapolu, Rzymie, Florencji, Paryżu, Lwowie i Krakowie, a europejscy i polscy twórcy m.in.:  F. M. Laboureur, A. D. Chaudet, A. Tadolini, J. Tournois, O. König,  A. Frilli, H. Kokolsky, W. Brodzki, H. Hochman, J. Szczepkowski i E. Wittig zachwycają maestrią swej sztuki.
 
Wielość technik to atut tej ekspozycji. Dzieła zostały wykonane m.in.: w: marmurze, alabastrze, drewnie, biskwicie, terakocie, porcelanie, fajansie, a także w technikach łączonych, a także znajdują się obiekty odlane m.in.; w brązie, gipsie i mosiądzu. Ponadto różne kształty  odnoszą się m.in. do naturalnej wielkości popiersi, poprzez przeważające małe i niewielkie muzealia. Dzieła mają zróżnicowane przestrzenne bryły (z różnorodną fakturą), a także są wystawione również płaskorzeźby.
 
Wśród tematów rzeźbiarskich utworów znajdują się mistrzowskie; portrety, kompozycje religijne i mitologiczne, a także obiekty mające treści symboliczne i varia. Wystawiono też grupy rzeźbiarskie i posągi, popiersia wybitnych osobistości, a także „ujęcia” anonimowych modeli. Na ekspozycji jest też widoczna szeroka funkcja wystawionych zabytków powstałych w ciągu kilkuset lat.
 
Ideą wystawy jest pokazanie wybranych, pięknych rzeźb skomponowanych w tejże aranżacji, podejmujących istotne kwestie dotyczące rzeźby. Prezentacja retrospektywnie, a równocześnie syntetycznie ukazuje najważniejsze zagadnienia trójwymiarowych, cennych dzieł, jednej z najważniejszych dziedzin sztuki.
 
Wystawione rzeźby pochodzą ze zbiorów; Muzeum – Zamku w Łańcucie, Muzeum Okręgowego w Tarnowie, Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej w Przemyślu i Muzeum Okręgowego w Rzeszowie.

Maria Stopyra – kurator wystawy